لردگان

لُردِگان یکی از شهرهای استان چهارمحال و بختیاری ایران است. این شهر مرکز شهرستان لردگان بوده و در بخش مرکزی این شهرستان واقع شده‌است. بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ جمعیت این شهر برابر با ۲۲٬۷۲۸ نفر بوده‌است.^[۱] اقلیم لردگان نیمه

مرطوب گرم با زمستانهای نیمه سرد است.

مردمان لردگان ازبختیاری هستند. شهر لردگان مرکز شهرستان لردگان باهزار و هفتصد متر ارتفاع از سطح دریا در ۱۶۰ کیلومتری جنوب شرقی شهرکرد قرار گرفته‌است. جوشش چشمه برم در مرکز شهر لردگان گردشگاه باهمین نام را به وجود

آورده‌است. این چشمه پرآب علاوه بر تامین آب کشاورزی یکی از سرشاخه‌های کارون به‌شمار می‌آید.

آبشار آتشگاه از دیگر اماکن گردشگری این شهرستان است، این آبشار در ۱۹۰ کیلومتری شهرکرد و ۴۰ شهر لردگان در دره‌ای به طول دو کیلومتر در بالا دست روستای کوچک آتشگاه قرار گرفته‌است، مسیر این آبشار را فضای سرسبز و بی نظیر از انواع

درختان و گیاهان جنگلی فرا گرفته‌است. شیب زیاد و پستی و بلندی‌های دره، آبشارهای متعدد کوچک و بزرگی را ایجاد کرده‌است. سراسر بهار و تابستان این آبشار جهت بازدید مناسب است. از دیگر اماکن گردشگری این شهرستان می‌توان به

گردشگاه پروز، بقعه امامزاده شهسوا، چشمه سندگان، پل بارز، پل ارمند، جنگل‌های بلوط و قلعه و حمام دشت پاگرد اشاره کرد.

تاریخچه

قدمت سکونت در منطقه لردگان به دوره ایلامیان برمی‌گردد. تمدنهای بسیاری در این شهر به عرصه ظهور و نابودی رسیدند. در شهرستان لردگان چندین تپه وجود دارد. که به کاخهای دوره ایلامیان بر می‌گردند که خراب شده‌اند و به شکل توده خاک در

آمده‌اند. در آن چشمه‌ای زیبا به نام چشمه برم قرار دارد. آبشار آتشگاه نیز یکی از مراکز تفریحی در مجاورت این شهر قرار دارد. این آبشار در حدود ۲ کیلومتر ادامه داشته و پیرامون آن پوشیده شده از درختان گردو و بن است. همچنین در میان مردم این

منطقه روایت است که نبرد اسکندر مقدونی با آریوبرزن (سردار ایرانی) در همین مکان انجام گرفته.و البته لردگان گذرگاه شاهی مابین آنزان (یا آنشان، پایتخت آن روزگار هخامنشی) و پاسارگاد بوده که سنگفرشهای آن جاده‌ی شاهی هنوز در

روستاهای اطراف مشاهده می‌شود.

سوغات

قالی،گلیم،لباس های محلی،چنته،نمکدان،مفرش کشک و قارا

جاذبه های تاریخی،طبیعی و مذهبی

• بخش فلارد

  چشمه سندگان ،پارک جنگلی پروز،چشمه برممال خلیفه ،آبشار میلان،چشمه میشان،قلعه دشت پاگرد

  • بخش منج

  پارک جنگلی چهار تاق،دریاچه و پل بارز،حاشیه دریاچه سد کارون 3 و سد کارون 4،حاشیه رودخانه منج و خرسان،قلعه های چشمه خانی

  • بخش خانمیرزا

  منطقه حفاظت شده سبز کوه،دشت سر سبز خانمیرزا

  • بخش سردشت

  آبشار آتشگاه

  *بخش ریگ

  کوه ریگ

  *روستای منجرمویی

  کوه کلار

منجرمویی

منجرمویی، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان لردگان در استان چهارمحال و بختیاری ایران است.

این روستا در دهستان ریگ قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایراندر سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲٬۴۶۰ نفر (۴۶۳خانوار) بوده‌است.

دکتر ابوالقاسم خان بختیار

اولین ایرانی که در امریکا پزشکی خواند یک بختیاری بود !

جناب آقای دکتر محمد حسین عزیزی متخصص و جراح گوش ، گلو

 و بینی و پژوهشگر موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران در صفحه

 پزشکی شماره ۵۹۶ روزنامه شرق به معرفی کتابی در زمینه

 تاریخ پزشکی ایران پرداخته که در آن یادی شده از مرحوم

دکتر ابوالقاسم بختیار اولین ایرانی که در امریکا درس

پزشکی خواند و عمر خود را در خدمت به علم گذاشت.

سردار ظفر بختیاری(سردار اسعد)

خسروخان سردار ظفر بختیاری، فرزند حسینقلی خان ایلخانی بختیاری و برادر علیقلی خان (سردار اسعد معروف) از امرای معروف ایل بزرگ بختیاری است که به مدد تحصیل زبان فارسی و آشنایی با زبان فرانسه و چندین سفر به اروپا، دستی در خاطره نویسی و خاطره نگاری داشته

 است. سردار ظفر در ماه صفر سال 1330 ه. ق بعد از بازگشت از جنگ با سالار الدوله، به حکومت اصفهان منصوب شد؛ حکومتی که ده ماه بیشتر نپایید و در ذیحجه همان سال به پایان رسید. پس از این حکومت، سردار ظفر راهی تهران شد و در ماه صفر سال 1331 ه. ق به قصد

 معالجه کلیه، رهسپار فرنگ گردید. «شریف همایون» منشی سردار ظفر، خاطرات این سفر را به نقل از سردار به رشته تحریر کشیده است. خاطراتی که به لحاظ زمانی، شیوه نگارش و نیز کیفیت ثبت رخدادها، قابل توجه و درخور تامل است.

همه جا جور وٍلات مُو بهارٍس خُو نید

بن و کلخُنگ و بلیط کد دارس خُو نید
تمبی و دیمه و مُنگشت و دلا و سالند
هیچ جایی سر گل جور مُنارس خُو نید
کلگ و موسیر و کلوس دم برف و ریواس
ساوه هم جور کُتک مزه انارس خُو نید
بختیاری یکیه بخت ایر یارس بُو
ارکه وایک نبوون هفت و چهارس خُو نید
پیایل و زنگل ایلم همه چی افتو و مه
هیچ کس جور خُمون ایل و توارس خُو نید
پیایل و زنگل گپ جور تفنگ ایلن
ار تفنگی نبووه اسب و سوارس خُو نید
برد شیری سر خاکم بونین ار مُردم
تا نگن پشت سرم برد مزارس خُو نید
بوه مو افتو و مه دام و ددم آستاره
هیچ کس چی مو به دنیا کس و کارس خُو نید

روشن سلیمانی

اي كه از اصل بد و نيک خَور خُت داری

پرده ی عيب مكن پاره، كه خت ستاری

به بياوون تو، هفتاد و دو ره پيدا هد

سيچه يه دزه من هفتاد و دو ره واداری

به همی يه نفريس، ايزنه هفتاد و دو ره

لر بد نوم ايكني، دز ولات خُت داری

دز لر ار بدزه گاو و هری ور منه مال

دين و ايمون دزت ايدزه از بد كاری

دز لر چار بز و بيگ ايدزه اما دز تو

ايزنه ور عمل خير چه گرگ هاری

دز لر نصم شوی ايبره نیمن رشتن

ای دز بد عملت رهد به دهون ماری

بونه جستی كه كني آدم وادر ز بهشت

اَر كه گندم بده سی چه به بهشت ايكاری

باغوون ور منه باغ ، ميوه ز باغس نخوره

شهدالله! تو باغوونت خوو واداری

او که دزّی کنه ور باغ ، نسق کن تو هنه

دز ول ايکنی و لج تو به باغوون داری؟

او که دزی کنه ور خت ، همه خلق واس نترن

تو بهشت خته زو دز نتری واداری

کرد دزی به بهشت تو گرهد از دستت

به زمين ويد تو نشونس به قرونت داری

تو فرشنيس به زمين ، ره زنه سی صرفه کار

ار نداشتی هنه جندم همه بيد بيکاری

آفريدی همه هفتاد و دو ملت به جهون

تو به هفتاد و دو ملت همه منجر داری

رهمونه اکنی روز قيومت تو دراز

خت خوو دونی چه شر و جرّ فراوان داری

هو که از جون گذره حرف بد ايگو خيلی

مو که دونم تو کشيم، سيچه نگم شرکاری

به قرونت « مكروا ... » خوندم و جر وات دارم

ديه حاشا نَتَری كرد كه خت مكاری

دز بد ذات حرومزاده ايمون دز تو

ار دلت جر نخو ای دزّه نی واداری

آسمون آور گِرِدْ بارونه دَروَند

آرِمونِ دیدنِت مِنِ دلُم مَند

هم ز نو آورِ گِرِدْ بارونِ شُرشُر

ندونم چه بکنم وا ای دلِ پُر

ای سکوت کوه زرد دفتری از خاطراتت باز کن

محرمم، با خود مرا همراز کن

بهر من از عرصه میدان بگو

از تفنگ شیر علی مردان بگو

این زمین گهواره و گور من است

...

جان فشانی شور و منشور من است

ایل، سرمای زمستان دیده است

بختیاری گرگ باران دیده است

ما همان ایلیم ایل سربدار

ما همان قومیم قوم بختیار