شعر بختیاری

اي كه از اصل بد و نيک خَور خُت داری

پرده ی عيب مكن پاره، كه خت ستاری

به بياوون تو، هفتاد و دو ره پيدا هد

سيچه يه دزه من هفتاد و دو ره واداری

به همی يه نفريس، ايزنه هفتاد و دو ره

لر بد نوم ايكني، دز ولات خُت داری

دز لر ار بدزه گاو و هری ور منه مال

دين و ايمون دزت ايدزه از بد كاری

دز لر چار بز و بيگ ايدزه اما دز تو

ايزنه ور عمل خير چه گرگ هاری

دز لر نصم شوی ايبره نیمن رشتن

ای دز بد عملت رهد به دهون ماری

بونه جستی كه كني آدم وادر ز بهشت

اَر كه گندم بده سی چه به بهشت ايكاری

باغوون ور منه باغ ، ميوه ز باغس نخوره

شهدالله! تو باغوونت خوو واداری

او که دزّی کنه ور باغ ، نسق کن تو هنه

دز ول ايکنی و لج تو به باغوون داری؟

او که دزی کنه ور خت ، همه خلق واس نترن

تو بهشت خته زو دز نتری واداری

کرد دزی به بهشت تو گرهد از دستت

به زمين ويد تو نشونس به قرونت داری

تو فرشنيس به زمين ، ره زنه سی صرفه کار

ار نداشتی هنه جندم همه بيد بيکاری

آفريدی همه هفتاد و دو ملت به جهون

تو به هفتاد و دو ملت همه منجر داری

رهمونه اکنی روز قيومت تو دراز

خت خوو دونی چه شر و جرّ فراوان داری

هو که از جون گذره حرف بد ايگو خيلی

مو که دونم تو کشيم، سيچه نگم شرکاری

به قرونت « مكروا ... » خوندم و جر وات دارم

ديه حاشا نَتَری كرد كه خت مكاری

دز بد ذات حرومزاده ايمون دز تو

ار دلت جر نخو ای دزّه نی واداری