شکوه بختیاری

قلعه سرد

از بنام‌ترین شاعران این خطه اند. 

 شعر های زیبای استاد کورش کیانی در ادامه مطلب

گرچـــه آتش هدیه ی اسکندر یونانـــــی است

هیزم این شعله ی پیشینه سوز، ایرانی است

در تماشاخانـــه ی تاریــــخ  تنهـــــا کـــــار  ما

واقعی ظاهر شدن در نقش یک قربانی است

تازگـــــی هــا  لهجـــــه ی  بغض  مرا  فهمیده اند

گرچه این خون گریه ها از دوره ی ساسانی است

کرم ابریشم به فرض از پیله بیرون زد چه سود

در تن پـروانـــــــه تـــا روز ابد زندانی است

دور باشم بی کسم،نزدیک باشم ناکسم!

شاعرم، تقدیر من چون ابر سرگردانی است

آدمی چـــون بـره ای از گوسفندان خداست

پیشه ی پیغمبرانش لاجرم چوپانی است

گیسوانت را کـه روی شانه ها کردی رها

تازه فهمیدم شب یلدا چــــرا طولانی است

هر کتابی را که دیدم زین پس آتش می زنم

آخریـن راه نجـــــات ما فقط نادانـــــی است

کورش کیانی

پدرم نیمه شب احساس پشیمانی کرد

جای آن قـــــوچ مـرا بـرده و قربانـی کرد

طرح این توطئه را هر دو کشیدند، خدا

سر من بــا پدرم وعده پنهــانـــی کــرد

مادرم گریه نمی کرد ولی چشمانش

برکـــه ذهن مرا غرق پریشانــی کـرد

تیغ با حنجـره ام فاصله ای اندک داشت

خون من فاجعه را این همه طولانی کرد

بر لباس پدرم لکه خــون بود و خـــــدا

آسمان را سر این مسئله بارانی کرد

خون من شسته نمی شد، همه می دانستند

بـاد این شایعه را بــــــــــــرد و خیابـانـی کــــرد

شب به هم دستی یعقوب، خدا یوسف را

از ته چـــــــاه درآورده و زندانــی کــــــــــرد

و خدا نقشه کشید و پسرِ خود را نوح

غرق امواج هراس آور طوفــانـی کـــرد

مرگ مغموم سیاووش به دستور پدر

اولین مرثیه را تعـزیـه گـردانــی کـــرد

آرزوی پــدران کشتن فـــرزندان است

رستم این فاجعه را کاملاً ایرانی کرد

 پدرم نیمه شب احساس پشیمانی کرد (کورش کیانی قلعه سردی

سروده ای از کوروش کیانی در وصف زنده یاد بهمن علاءالدین

 شاه پیا

یه جا همۀ قهقهۀ کوگ دَرینه

دادِن به تو تا ختم کُنن خونده گرینه

تو مثل دلایی ، خوتی و  دار و در و دشت

هم خوش خَوَری دیدی و هم بد خَوَرینه

کارونی و هر شُو یه ولاتینه کُنی سیر

کَس مثل تو نِیدم بِکشِ دَربِدرینه

تو جورِ کُناری گله از بخت چه داری؟

مَردم اِزَنِن بَرد ، درختا ثمرینه

مِنِ شعر تو اَفتو تَره ری مهنه بِووسه

کی جور تو نهاده کِل یک کر دورینه

تِهنا تو پیا بیدی و مَندی و خریدی

از قافلۀ گل غم یار سفرینه

داس مه نو وَستِ به من کشتۀ کهسار

بهمن مو دلم خینِ بخون بَرزِیَرینه

تقدیم به چوپانان دل برشته ی زاگرس(موسی و شبان)

دید چوپونیِه موسی مِنه کینو که اگود

بارالها کُجِنی تا مو بِرووم جاته

سیزن و قرقره وردارُم و شو وا نَمِ دل

پُرِ سَوز مُهره و منگوله کُنم چوغاته

نِشتِ خارانه دِرارُم زِ مِن تنگه ی پات

پَل و پَهرو بزنُم پیرن و پا زاراته

چَمدونی ز کویت وِرده دوام ایدُمِتِس       

 تا بِتَمنی زِ مِنِس جووه و شولاراته

مَشک اَو یارم و وا گَرتِه اِشورُم سَرِته      

وِ نِخونام اپِلِغنم شش و گنداراته

تیخِ نو یارُم و خُو ریشِتِه از تَه اِزَنُم         

وِ نوک شونه کِرِنجی اِکُنُم زلفاته

نوک سبیلاته زنُم تا نرِه مِن پاله ی دو     

وا نِمک پاک اکُنم زردی دِندوناته

اَر بخَوسی سرُم اینُم به سرِ زونیِ راس   

پَرِِ دار ایکَنُم و باد اِزَنُم گرماته

چُرت اگر بُردِته نَهلُم بکنه وَشخِه کسی  

پَشخه نَهلُم بخوره قند کَدِ لوواته

سیت دوتا برزیَری خونُم و شَوخی و بَلال  

خَو که بُردِت ز حنا رَشت اکُنم پنگاته

آسیو اَر که نبو گِی خوم و خوت گِرده خوریم 

خَرُمه یارم و خوم بار اکُنم باراته

ایچو موسی ز پس بَرد چرَگنی چوپون       

دَمِ دونِت بِنِه و گالِه مَزَن کُرفاته

جِند به نُفتِت بزنه رَبٌه ستایش نکُنی     

مر خدا فِرک اکُنی تاتِته یا وازاته

که چونو هر چه ز زونِت ادرا بِس اگویی 

هفت پشت پدرت لایق لیچاراته

چُو بِتَمنُم مِنِه دونِت که ز پشتت بدرا؟ 

حیف و صد حیف که دا زینه گَپم خرزاته

مر خدا چی تونه که جومه و تُمبون کنه پا

شِش و گَندار فقط مِن سَر و مِینا داته

مَر نخوندی به قرونا که خدا جور تَشِه؟

سی چه لر دشمن درس وقلم و ساواته؟

اَر خدا مثل مو حرفای لران ای فهمی  

شَو تَش اینا همه ی طایفه و ایلاته

حرف مُفت اَر بزنی بزگَلِتِه گرگ اِخوره    

توبه کن زیتَر اگرنه ته جَندَم جاته

آبرو هر چه لره بُردیِه تِی حضرت حق       

قُلف کن زونِتِه زیتر که کِلیتِس ناته

شون کوه گرزه به گل کفت و وریستا سر پا  

لیوه ووبید و گِریوِست و اگو هیهاته

اَقِه س دِرد و دو تا چاسِه پتی كِرد و گُرود   

به کُه و دار و گَر و برَد اِزِی کُلماته

شون که رینه به خدا برد و کُچُک وَند و اگو

جا سگُم ار نکُشم شَو مِنه خَو موسی ته

حضرت حق ز ته عرش غُرُمنی موسی  

شونه کو ار خوسه وندَک دم او بالاته

چند تَری راس و درو حرف دراری کُرِ چِل

وا بدُم وا چِر و چو تَش بزنِن توراته

وا بدم از پل شالو بکنن شَو شِوِرِت

هر کجا سیل ایکنم آه یکی دینداته

ایچو او رویِه نه نیله که شَق اوبو به گَلاک

مردم لر مِلَحونن اِبَرِن ما گاته

لرِنه ساده نبین نیست بنی اسراییل

       اینو تِلنِن به وَر گُرز سرا ماراته

سی چه نسبت به مو دل مردمنه سرد اکُنی؟

ول کني حمد و ثناخوندن وامیراته؟

ار مو هم ره وه زبونا دل مردم نبرُم

په چطوری کِل یک رد اکنم کراته؟

گر چه از چِنچِنَکا سختتره لهجه ی لر

 دل لر پاک تر از چشمه ی او کُه ماته

سر درارم مو  ز زونا همه نیخا تو بگی   

اشکنادی دل چوپونم و دینِس ناته

جَلد رو دیِنس و هر طور اتَری والونِس

بگو وُر گرد و بیو سر دو تیا خوم جاته

من فِراضین مو دِشنوم و دعا هُم وزنن       

من مُوازین مو نیکی و گناه هم ذاته

جُست چوپوننه موسی ولی از قدرت حق

 دید حرفای دلس قُرص تر از آیاته

گو بگو هر چه دل تنگِت اخو از یو به بعد 

  ... به گور بو که نَشتُم بزنی حرفاته

تا تری شُرگ ِخدانه بکو وا لهجه لری 

 سی خدا ترجمه کردم همه ی درداته

بَردِ الفاظ لره کِهیه جواهر کورش 

 وا بمیری که لرون درک کنن شعرات